تأثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر لکوسیت‌ها و سلول‌های خونی در پاسخ به فعالیت وامانده‌ساز

هدف پژوهش حاضر با بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی (14O2%( و نورموکسی (21O2%( بر لکوسیت‌ها و سلول‌های خونی به پاسخ فعالیت وامانده‌ساز بود. 16 مرد فعال (سن 94/2±27/23 سال، قد 86/5±13/178 سانتی‌متر، وزن 87/7 ±06/74 کیلوگرم، چربی بدن 70/3±33/19 درصد) به‌طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (%14O2) و نورموکسی (%21O2) تقسیم شدند. پیش از شروع تمرین، آزمودنی‌ها آزمون وامانده­سازی را برای تعیین حداکثر بار کاری (Wmax) انجام دادند. نمونه‌های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون گرفته شد. همچنین پس از اتمام تمرینات، آزمودنی‌ها آزمون وامانده‌سازی را مشابه با روز اول انجام دادند. پروتکل تمرینی شامل 40 دقیقه تمرین، هر هفته شش روز، در دو‌‌‌‌ هفتۀ متوالی انجام شد. تمرین هر جلسه شامل پنج‌‌‌‌‌‌‌‌ دقیقه گرم کردن، 10 مرحلۀ سه دقیقه­ای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت 85%-80%Wmax و دو دقیقه با شدت 50% Wmax) و پنج‌‌‌‌‌‌‌‌ دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی (14%PO2) و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی (21% PO2)انجام دادند. در این پژوهش از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد.تمرینات گروه هایپوکسی منجر به افزایش معنا‌داری در میزانگلبول قرمز،هموگلوبین و کاهش معنا‌داری در تجمع ائوزنوفیل-پلاکت نسبت به شرایط نورموکسی در پاسخ به فعالیت وامانده‌ساز شد. متعاقب این تمرینات، تغییر معنا‌داری در سطوح نوتروفیل، مونوسیت، لنفوسیتدر پاسخ به فعالیت وامانده سازدر هر دو گروه مشاهده نگردید. چنین می‌توان نتیجه‌گیری کرد که تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی علاوه بر افزایش توان گلبول‌های قرمز می‌تواند موجب کاهش خطر ترمبوزیس در پاسخ به فعالیت ورزشی وامانده‌ساز می‌شود.